Rozdział VIII

 -Louis! Louis, wychodź! Wygrałeś, poddaję się!-usłyszałem głos Harry'ego i zaśmiałem się pod nosem. Siedziałem skulony pod dość dużym krzakiem. Pomimo próśb Zielonookiego nie miałem zamiaru ruszyć się z tego miejsca.-Louis, proszę!

Byłem dumny z siebie, że wybrałem tak dobrą kryjówkę. Zawsze miałem jakiegoś asa w rękawie ale to miejsce było najlepsze ze wszystkich jak do tej pory. Zamknąłem oczy a piękny zapach kwiatów dostał się do moich nozdrzy. Wdychałem jedną z najpiękniejszych woni jakie kiedykolwiek miałem okazje wąchać. Nagle poczułem zimno na barkach i dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że zostałem oblany wodą.

-Mam cię!-krzyknął radośnie Harry rzucając na ziemię wiadro. 

-To nie fair! Więcej się z tobą nie bawię-powiedziałem stanowczo splatając ręce na klatce piersiowej.

-Wyglądasz jak obrażona księżniczka.-Harry zaśmiał się i podszedł do mnie po czym mocno przytulił.

-Dusisz mnie, Harry, ała-marudziłem ale tak naprawdę nie chciałem zwalniać się z uścisku. 

-Lubię cie, Lou-odparł na co ja uśmiechnąłem się szczerze. 

-Ja ciebie też, Harry.

-Obiecujesz, że nic nas nie rozdzieli?-spytał a ja nie miałem pojęcia, co odpowiedzieć bo kilka dni temu słyszałem, jak moi rodzice rozmawiali z jego ojcem i mówili coś o przeprowadzce. Mimo to skłamałem. 

-Obiecuję. 

 Poczułem silny ból w klatce piersiowej. Otworzyłem oczy ale gdy tylko zobaczyłem światło skierowane prosto na  mnie znów zasłoniłem je powiekami. Słyszałem jakieś słowa ale nie mogłem zrozumieć żadnego z nich. Chciałem podnieść ręke ale była do czegoś przymocowana, druga tak samo, nogami również nie mogłem ruszać. Ktoś dotknął mojego brzucha a ja syknąłem z bólu. Zacisnąłem palce u rąk kiedy ból stawał się silniejszy. W jeden chwili poczułem jak ktoś wyciąga coś z rany na co ścisnąłem zęby i wydałem z siebie dość niemiły dżwięk, coś jak strach pomieszany z ogromnym bólem. Słyszałem różnego rodzaju odgłosy ale dopiero gdy zupełnie odzyskałem przytomność mogłem je rozpoznać. Czyjaś dłoń trzymała moją w mocnym uścisku. Poczułem ciepłe usta na moim policzku. Tak bardzo chciałem otworzyć oczy ale i tak bym nic nie zobaczył, na dodatek ktoś po chwili zawiązał mi je czymś w rodzaju bandany. Ból stał się mniej odczuwalny kiedy ta sama osoba musnęła moje usta swoimi a ja miałem ochotę płakać, bo doskonale znałem ich smak, ich miękkość i to, jak cudownie pasowały do moich. Coś blokowało moje struny głosowe, jakaś gula w gardle nie pozwalała mi na choćby jedno słowo. Mokra kropelka spadła na moją pierś a ja nie miałem wątpliwości, że była to łza.

-Idż już.-Usłyszałem żeński głos, który był mi zupełnie obcy, potem kroki i zamykanie drzwi. Nie wiedziałem, co właśnie się działo ani nie miałem pojęcia, co stało się chwilę przed. Może miałem jakieś omamy? Nie, nic w tym wypadku. Na prawdę czułem ten znajomy mi dotyk, znajome usta i...nie miałem wątpliwości, że był to Harry, mój Harry. Jego dłoń, jego usta i jego łza. Naprawdę wierzyłem, że to był właśnie on. 

Znów poczułem silny ból. Ktoś zgasił światło nade mną i rozwiązał bandanę. Otworzyłem oczy i spojrzałem w dół. Leżałem na czymś przypominającym łóżko. Obok siedziała nieznajoma mi kobieta i zaklejała czymś moją ranę. 

-Nie masz się czego bać-powiedziała spokojnie.-Zaraz podam ci wody. 

Dziewczyna podeszła do szafki obok i wzięła stojącą na niej szklankę wypełniając ją wodą. Rozwiązała moje ręce i nogi i kazała powoli wstać z łóżka i usiąść na kanapie stojącej w rogu. Kiedy to zrobiłem podała mi szklankę. W chwili, gdy wypiłem całą jej zawartość odebrała ją ode mnie i usiadła obok. 

-Pewnie chcesz jakieś wyjaśnienia, czemu tu jesteś prawda?-Pokiwałem twierdząco głową.-Zacząłeś na prawdę mocno krwawić, kiedy spałeś. Twój kolega, Zayn zawołał mnie i tak oto jesteś tutaj. Rana będzie się powoli goić, nie zdejmuj bandaża.

-Dzięki-powiedziałem patrząc na brzuch.-Ale mam jeszcze jedno pytanie. Kto tutaj był?

-Wiedziałam, że o to spytasz.-Dziewczyna opuściła głowę.-Niestety, nie mogę udzielić ci takich informacji. Zrobiłam wystarczająco wielką głupotę, że pozwoliłam mu tu wejść.

W głowie miałem totalną pustkę. Nie rozumiałem nic z tego, co się wtedy wydarzyło. To na prawdę mógł być Harry?

-Mogę wiedzieć, czemu ten ktoś zawiązał mi opaskę na oczach?

-To byłam ja. Nie chciałam, żebyś go zobaczył.-Dziewczyna podniosła wzrok i złapała moją dłoń.-Nie mogę powiedzieć, kim była ta osoba ale chcę żebyś wiedział jedno, ten ktoś bardzo cie kocha i właśnie to kazał ci przekazać. 

Wiedziałem, że chodziło jej o Harry'ego. Teraz byłem tego pewny. Z jednej strony chciałem skakać z radości a z drugiej byłem przybity myślą, że nie mogę go zobaczyć. Dlaczego to tak bardzo boli? 

-Chyba musisz już wracać-powiedziała a ja kiwnąłem głową. Dziewczyna spojrzała na mnie smutno podając mi rękę-Jestem Gemma. 

-Louis.-przedstawiłem się odwzajemniając gest. 

-Nie wstawaj gwałtownie. Rana będzie się jeszcze długo goić dlatego musisz uważać-powiedziała wskazując na bandaż. 

-Będę uważał. Szczerze ona jest moim najmniejszym problemem-stwierdziłem. 

 Gemma odprowadziła mnie do celi i zostawiła tam zapas bandaży, na wszelki wypadek. Zayn był pogrążony we śnie. W sumie nikt by się nie dziwił, była czwarta w nocy. Ułożyłem się na ziemi i westchnąłem. Nie czułem bólu, jedynie na plecach ale nie było tragicznie. Jednak ten ból, który towarzyszył mi gdy myślałem o Harrym był o milion razy gorszy. 

Usłyszałem ciche ''psst'' i spojrzałem w stronę krat. Liam uśmiechnął się do mnie na co wstałem i podeszłem do niego. 

-Jest tu jakiś Harry Styles-powiedział a ja poczułem, jak miękną mi kolana.-Ale nie jest dobrze. Ten chłopak jest trzymany w miejscu, do którego nikt poza armią nie ma wstępu a klucze do tej celi ma jedynie przywódca. 

-Nie możesz zabrać mu ich? Przecież...

-Nie, Louis. To nie takie łatwe. On je zawsze ma ze sobą i nikomu ich nie daje. Dzisiaj Harry jedynie wyszedł do pielęgniarki, niecałą godzinę tamu.

Westchnąłem i usiadłem podparty o ściane. 

-Dzięki za informacje, Liam. Daj mi pomyśleć. Przyjdź rano, jak możesz.

Liam pokiwał głową i odszedł rzucając ostatnie spojrzenie na śpiącego Zayna. 

Teraz wszystko składało się w całość. Harry nie poszedł wtedy do pielęgniarki, znaczy poszedł ale po to, by zobaczyć mnie. W takim razie musi znać osobiście tą dziewczynę a nawet się z nią przyjaźnić.

Może plan ucieczki i uwolnienia Harry'ego nie był aż taki skomplikowany, jak myślałem? 

_________________________________________

Heeej xx

Trochę dziwny rozdział, zdecydowanie za krótki :( nie lubię go zbytnio no ale...mówi się trudno :) jednak mam nadzieję, że Wam chociaż trochę się podobał. 

Następny w niedziele (czyli za tydzień) ;).